Supernica, het beste ontbijt ooit!

Bonjour a todos

We zullen beginnen met het slechte nieuws, dit is de laatste blog met foto´s (en de eennalaatste van de reis).
In het geboorteland van Ruben, Nicaragua, begonnen we onze zoektocht naar geluk in San Juan del Sur, een toeristisch plaatsje en een van de beste surfspots in het land. Hier deden we onze eerste surfpogingen... 

 De eerste ´surfstapjes´ van Koen.

Het surfparadijs, playa Maderas.

Vervolgens reisden we door naar isla Ometepe, een eiland in het grootste zoetwatermeer van Centraal Amerika bestaande uit twee vulkanen die verbonden zijn door een dunne landstrook. Hier verbleven we op een ecologische boerderij voor enkele dagen en beklommen we het kratermeer van de kleinste (inactieve) vulkaan Maderas.

Land in zicht!

Volcan Concepción (op isla Ometepe).

Weet waar je heen moet als hij dan toch uitbarst...

Na Ometepe zetten we koers naar Granada, een van de mooiste koloniale steden van het land en met het lekkerste ontbijt ooit. Vanuit Granada gingen we naar Laguna de Apoyo, een groot kratermeer met een prettige temperatuur en amper muggen, woehoew!

Koloniaal Granada.

De Guardabarranco, nationale vogel van Nicaragua.

Omdat we zo graag zonsondergangen posten, nu eens een zonsopkomst!
(En ja dat was vroeg! En ja dit is Laguna de Apoyo.)

Omdat León en Granada politiek gezien nogal verschilden en beiden hoofdstad wilden worden, werd Managua het. Een tot dan toe vrij nietszeggend vissersdorpje. Vanuit Managua deden we enkele uitstapjes, onder andere naar vulkaan Masaya. Een actieve vulkaan die continu zwaveldampen uitstoot en daarmee een van de grootste natuurlijke vervuilers ter wereld is.

Wie had ooitgedacht dat een hoofdstad er zo groen uit kon zien?

Let ook op het hoogste gebouw van de stad...

Met David bij Laguna de Apoyo.

Welkom bij de poorten van de hel, de altijd zwavelbrakende vulkaan Masaya.

En rondom de vulkaan de hellebeesten (Koen meegerekend), gieren.

Om nog wat terug in de tijd te gaan, gingen we op zoek naar de geboorteplaats van Ruben, Juigalpa. Hier ontmoeten we enkele kennissen, waaronder de dokter en de hulp. Ook bezochten we de dierentuin, met (nog altijd) schrijnend kleine kooien, je kon de ocelots zelfs aaien.

Oei, bijna het handje afgebeten door de leeuw.

In het ouderlijk huis.

Vanuit Juigalpa gingen we verder op avontuur, de Rio San Juan af met de boot om het afgelegen San Juan del Norte te bereiken. Hier bleek niet bijzonder veel te doen, maar de bootreis was prachtig (en vreselijk vermoeiend), maar wel slangenhalsvogels en alligators gezien, jammer genoeg geen foto´s meer.

Lang leve het regenseizoen.

We zijn er bijna... na 12 uur bankzitten.

En waar we begonnen met San Juan del Sur, eindigen we met San Juan del Norte. We zijn inmiddels in Estelí en binnen 3 weken via Honduras, Guatemala en Mexico op weg naar huis. Overigens is het ontbreken van meer foto´s, voor degenen die het is ontgaan, geheel te danken aan dieven die onze camera´s ontvreemden, hierdoor op de laatste blog geen foto´s, maar we zullen voor een spetterend alternatief zorgen (we denken serieus over goed googlen).

Adios, ciao en bonsoir,

Rubain y Kowen

Het paradijs bestaat! (zelfs meerdere malen)!

Amigos!

Lang geleden, maar dat wordt beloond met extra veel (maar liefst 25) foto´s!

Vanuit Cartagena reisden we door via enkele kustplaatsjes naar Panama. Eerst  gingen we naar Tolu, waar alle toeristen op karretjes met te luide muziek rondreden (op de promenade aan zee) en ondertussen Semana Santa (pasen) vierden. Vervolgens reisden we door naar Arboletes, waar we Jaime (Colombiaan, Medellin) ontmoeten en met hem enige leuke Arboletes-avonturen beleefden.

Volcan de lodo (moddervulkaan), erin zwemmen is supersurrealisitsch doordat het onmogelijk is te zinken.

 Blakend en gezonde Beneluxe jongemannen.

 Waterpret.

Een postkaartfotootje.

 Lekker met de jeep (met 15) verderreizen, naast Koen staat Jaime.

Om via Colombia naar Panama te geraken zonder 400 dollar uit te geven, heb je wat creativiteit nodig. Daarom reisden we verder naar het maagdelijke en paradijselijke Capurgana.

Capurgana by night.

Op weg naar Capurgana, jaha de foto´s staan niet chronologisch, we weten dat!

jungle en zee. (voor greenpeace)

Gevonden goud!!!! (waarvan Koen direct de helft verspilde door te struikelen)

Gifkikker in het wild.

genieten van de natuurlijke Jacuzzi.

Vanuit Capurgana reisden we verder naar Puerto Obaldia, waar het wel moeilijk was om in winkels eten te vinden, en nog moeilijker in restaurants. Daarom besloten we vandaar het vliegtuig te nemen naar Panama city.

New York Panama city.

Het alombekende Panamakanaal met zijn sluizen. De boten worden versluisd door middel van treinen.

Na Panama city vertrokken we naar Bocas del Toro, waar we verder optrokken met een Argentijnse en Iraanse (Naty en Assal). Bocas del Toro is een eilandengroep in het westen van Panama.

Grote Krab die ons pingpongballeke wil stelen. :(zoek het balletje:)

Een fotootje tijdens het kayaken. (Naty en Assal)

Omdat typische foto´s ook soms geblogd mogen worden.

Ondanks zijn kleurenblindheid wist Ruben toch de mooiste gifkikkerfoto te maken (zegt wat over Koens fotokunsten...).

Vanuit Panama ineens doorgereisd naar ons derde land voor deze blog, genaamd Costa Rica. Eerste bestemming in Costa Rica, Cahuita. Omdat elke toerist die langer dan 6 maanden reist toch eens beroofd moet worden, was het deze keer onze beurt. Jammer genoeg voor de berover hadden we slechts 8 euro op zak... (de loser).

Stranden bij Cahuita.

Moeras.

Vanuit Cahuita, hebben we ons voor een vijftal dagen teruggetrokken in de wildernis bij Vereh (Turrialba), waar we zeer welkom waren bij David.

Ja springende bladeren bestaan!

Een kolibrie die een keertje niet hyperactief is en dus genadeloos op de gevoelige plaat wordt vastgelegd.

Insect ter waarde van 350 euro. Of hij lijkt er toch op he, ge moet niet te nauw kijken op zo´n dingen.

En deze is dan weer de nationale vogel van Guatemala. Of hij lijkt er toch op he, ge moet niet te nauw kijken op zo´n dingen.

Huisje in de omgeving  gemaakt door een goede vriend van David.

Na terug in de bewoonde wereld terecht gekomen te zijn, vertrokken we naar zowat de hoofdattractie van Costa Rica, de Arenal, een vulkaan die zowat continu actief is en die we hier vanuit het internetcafe af en toe horen rommelen en de bevingen kunnen voelen. Of  toch bijna he, ge moet niet te nauw kijken op zo´n dingen.

De enige foto van de Arenal die een beetje ontwolkt is.

Goed, wij hebben ons best gedaan met schrijven, nu moeten jullie alles goed lezen he! (altijd nuttig om zo´n dingen op het einde van een blog te schrijven). Morgen vertrekken we richting Nicaragua!

Tot zo! (kleine 2 maanden, het begint echt te korten...)
Rubenjem en Koenjem